Γιὰ τὸ ἀνδρόγυνο: «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε»(Γαλάτ. 6, 2)
Ἄλλο καλύτερον δὲν εἶναι εἰς τὴν γυναῖκα ὡσὰν ὅπου νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ ταπείνωση. Καί, ἂν τύχει καὶ ἔχει κακὸν ἄνδρα, νὰ ὑπομένει καὶ νὰ εὐχαριστεῖ τὸν Θεὸ περισσότερο ἀπὸ τὶς ἄλλες, διότι ἔχει μισθὸ πολὺν εἰς τὴν ψυχή της καὶ πάντα μὲ γλυκὰ λόγια νὰ τὸν παρηγορεῖ καὶ νὰ στοχάζεται πὼς καὶ αὐτὸς ἀγανακτεῖ καὶ κινδυνεύει τὴν ζωὴ ἡμέρα καὶ νύκτα, διὰ νὰ τὴν φυλάξει. Καὶ ἂν ἔχει καὶ ὁ ἄνδρας κανένα ἐλάττωμα, νὰ τὸν ὑποφέρει καὶ νὰ μὴν τὸν πικραίνει, ἄνθρωπος εἶναι καὶ αὐτός, δὲν εἶναι ἄγγελος. Καὶ νὰ ἐνθυμᾶται πάντα τὶς καλοσύνες του καὶ νὰ συλλογίζεται καὶ τὶς δικές της κακοσύνες. Ὁμοίως καὶ ἐσὺ ὁ ἄνδρας, ὅταν σου τύχει κακὴ γυναῖκα, πρέπει νὰ ὑπομένεις καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεό, διότι ἔχεις μισθὸ μεγάλο εἰς τὴν ψυχή σου καί, ἄν σου πταίσει καμμίαν φορά, μὴ τὴν συ-νερίζεσαι καὶ στοχάσου καὶ τὶς καλοσύνες της. Ἀκόμη συλλογίσου καὶ τὰ δικά σου τὰ ἐλαττώματα.
Πάλιν ἐσύ, γυναῖκα, ἔχεις περισσότερο χρέος ἀπὸ τὸν ἄνδρα νὰ ἀνατρέφεις τὰ παιδιά σου καὶ νὰ τὰ νουθετεῖς εἰς τὰ καλὰ ἔργα.
Γονεῖς καὶ παιδιὰ
Ἕνα δένδρο, ἂν τὸ κόψεις, εὐθὺς ξεραίνονται τὰ κλαριά, ἐνῷ ἂν ποτίζεις τὴν ρίζα, στέκον¬ται δροσερὰ τὰ κλωνάρια. Ὁμοίως εἶστε καὶ οἱ γονεῖς σὰν τὸ δένδρο καὶ ὅταν ποτίζεται ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα, ποὺ εἶστε ἡ ρίζα τῶν παιδιῶν, μὲ νηστεῖες, προσευχές, ἐλεημοσύνες, μὲ καλὰ ἔργα, φυλάγει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά σας. Ὅταν ξεραίνεστε οἱ γονεῖς μὲ τὶς ἁμαρτίες, θανατώνει ὁ Θεὸς τὰ παιδιά σας καὶ σᾶς βάνει εἰς τὴν κόλαση μαζί τους.
Εἶναι μία μηλιὰ καὶ κάνει ξινὰ μῆλα. Ἐμεῖς τώρα τί πρέπει νὰ κατηγορήσουμε, τὴ μηλιὰ ἢ τὰ μῆλα; Τὴ μηλιά. Λοιπὸν κάνετε καλὰ ἐσεῖς οἱ γονεῖς, ποὺ εἶστε ἡ μηλιά, νὰ γίνονται καὶ τὰ μῆλα γλυκά.
Δὲν εἶναι κατάρα ἡ ἀκούσια ἀτεκνία, οὔτε λόγος διαζυγίου.
Ἀκόμη νὰ προσέχετε οἱ ἄνδρες νὰ μὴ κοιτάζετε τὲς γυναῖκες σας μὲ ἄγριο μάτι διὰ πολλὲς αἰτίες, μάλιστα πὼς δὲν κάνουν παιδιὰ καὶ λέγετε τάχα πὼς ἔχετε κατάρα. Ἀκούσατε νὰ σᾶς εἰπῶ: τὸν παλαιὸν καιρὸν ὁ Διάβολος ἔβαλε σκοπὸ νὰ χαλάσει τὸν κόσμο καὶ ἔβανε μῖσος εἰς τὰ ἀνδρόγυνα, γιὰ νὰ μὴ κάνουν παιδιὰ νὰ αὐξηθεῖ ὁ κόσμος, καὶ ἔτσι οἱ ἄνθρω-ποι δὲν ἔκαναν παιδιά, ἀλλ' οὔτε φρόντιζαν διὰ νὰ ὑπανδρεύονται καὶ κινδύνευε νὰ χαθεῖ ὁ κόσμος.
Τότε ὁ Θεός, θέλοντας νὰ λείψει αὐτὸ τὸ διαβολικὸ κακό, πρόσταξε ὅτι ὅποιος δὲν κάνει παιδιά, εἶναι κατηραμένος. Διὰ τοῦτο καὶ μόνον τὸν εἶπε ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν λόγο, διὰ νὰ χαλάσει τὸν σκοπὸ τοῦ κατηραμένου Διαβόλου. Λοιπὸν τώρα δὲν ἔχετε κατάρα ὅσοι δὲν κάνετε παιδιὰ καὶ μὴ λυπᾶσθε, ἀλλὰ χαίρεσθε, ὅπου γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι τὸ δικό σας καὶ μάλιστα ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν παιδιὰ εἶναι σκλάβοι καὶ κατὰ τὴ ψυχὴ καὶ κατὰ τὸ σῶμα. Καὶ νὰ φυλάγεσθε νὰ μὴ κάμετε σὰν κάποιοι ἀνόητοι καὶ τρελλοί, ποὺ ἐπειδὴ δὲν γέννησαν παιδιὰ οἱ γυναῖκες τους, τὶς χώρισαν καὶ πῆραν ἄλλες. Ὁ Διάβολος θέλει νὰ χωρίζονται τὰ ἀνδρόγυνα καὶ ὄχι ὁ Θεός. Ἔτσι λέγει καὶ ὁ Νόμος: Κανένα ἄλλο αἴτιον δὲν τοὺς χωρίζει ἐκτὸς ἂν ξεπέσουν εἰς πορνεία. Καὶ ὅποιος διὰ ἄλλο αἴτιον χωρίζει τὴν γυ¬ναῖκα του καὶ πάρει ἄλλην θὰ κριθεῖ ὡς μοιχός, χειρότερος ἀπὸ τὸν πόρνο, καὶ πρόκειται νὰ πάει εἰς τὴν Κόλαση.
Οἰκογενειακὸ Εἰκονοστάσι καὶ ἀγωγὴ παιδιῶν
Νὰ κάνεις μίαν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Προδρόμου, νὰ ἔχεις καὶ τὸν Ἅγιo του παιδιοῦ σου καὶ ὅταν τὸ παιδί σου σηκώνεται ἀπὸ τὸν ὕπνο νὰ σοῦ γυρεύει ψωμί, μὴν τοῦ δίνεις, μόνο νὰ πάρεις τὸ ψωμί, νὰ τὸ βάλεις ἐμπρὸς εἰς τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ τοῦ πεῖς: Ἐγώ, παιδὶ μου, δὲν ἔχω ψωμί, ὁ Χριστὸς ἔχει. Σήκω νὰ κάνεις τὸν Σταυρό σου νὰ παρακαλέσουμε τὸν Ἅγιόν σου νὰ παρακαλέσει τὸν Χριστὸν νὰ σοῦ τὸ δώσει. Καὶ ἔτσι τὸ παιδὶ παρακινεῖται διὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ψωμιοῦ καὶ εὐθὺς ὅπου ξυπνᾷ, τὸν Ἅγιόν του βλέπει. Βλέποντας τότε ὁ Διάβολος τὸ παιδὶ πὼς ἔχει τὴν ἐλπίδα του εἰς τὸν Χριστὸ καὶ εἰς τὸν Ἅγιόν του, κατακαίεται καὶ φεύγει. Κι ἔτσι νὰ συνηθίζετε τὰ παιδιά σας, νὰ τὰ παιδεύετε ἀπὸ μικρά, διὰ νὰ συνηθίζουν εἰς τὸν καλὸν δρόμο.
Πηγή: Ἡμερολόγιον 2015, Ἔκδοσις Ἱερὸς Ναὸς Ἁγίου Βασιλείου καὶ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτω-λοῦ, Ἱερὰ Μητρόπολις Νέας Ἰωνίας – Φιλαδελφείας.
Ἅμα μᾶς ξεχνᾶτε πέφτουμε ......χαμηλὰ (Διδασκαλία περί τῶν ἱερῶν Μνημοσύνων)
Πόσο ἀπαραίτητο εἶναι νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ κάνουμε στὴν Ἐκκλησία τὰ μνημόσυ¬να γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων, τὸ ἀποδεικνύουν καὶ τὰ ἀκόλουθα δύο περιστατικά. Τὰ διηγήθηκαν δύο εὐσεβεῖς καὶ καλλιεργημένες προσκυνήτριες ἀπὸ γειτονικὸ χωριό. Ἡ μία εἶπε:
"Πάνω στὸν χρόνο ποὺ κοιμήθηκε ἡ μητέρα μου, λησμόνησα τὴν ἡμέρα ποὺ ἔπρεπε νὰ γίνει τὸ μνημόσυνο. Τὸ βράδυ τὴν εἶδε στὸν ὕπνο της ἡ κόρη μου (ἡ ἐγγονή της) καὶ τῆς εἶπε μὲ παράπονο καὶ στενοχωρημένη:
- Πὲς στὴν μάνα σου, γιατί μὲ ξέχασε; Οὔτε ἕνα κερί; Ἐγὼ τὴν ἄφησα στὸ πόδι μου. Ὅ-ταν μᾶς ξεχνᾶτε , πέφτουμε χαμηλά!
Πράγματι, ἡ μητέρα μου φρόντιζε πολὺ τὰ καθήκοντά της ἔναντι τῶν κεκοιμημένων.
Τὴν ἄλλη μέρα, ὅταν ἄκουσα τὸ μήνυμά της ἀπὸ τὸ στόμα τῆς κόρης μου, ἀμέσως ἔβρα¬σα σιτάρι καὶ τὸ πῆγα στὴν Ἐκκλησία νὰ μνημονευθή". Ἡ ἄλλη κυρία εἶπε κάτι σχετικό:
"Λησμόνησα νὰ κάνω τὰ χρυσὰ κόλλυβα γιὰ τὴν μητέρα μου. (Στὴν Ρούμελη "χρυσὰ κόλλυβα" λένε τὰ κόλλυβα ποὺ γίνονται τὸ Σάββατο τῆς ἑβδομάδας τῆς Πεντηκοστῆς, ὅπου τελειώνει ἡ ἀναστάσιμη χάρι ποὺ δίδεται στὶς ψυχὲς τῶν κεκοιμημένων, σύμφωνα μὲ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.) . Τὸ βράδυ τὴν βλέπω στὸν ὕπνο μου ὅτι στεκόταν μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ μ' ἕνα κουτάλι ἔτρωγε κόλλυβα ἀπὸ ξένα πιάτα ποὺ ἤσαν τοποθετημένα ἐκεῖ.
- Καλὲ μητέρα, τρῷς ξένα κόλλυβα; Τὴν ρώτησα .
Κι ἐκείνη ἀπάντησε:
- Τί νὰ κάνω, κόρη μου, ἀφοῦ δὲν μοῦ ἔφτιαξες ἐσύ;
Τὸ παράπονό της μ' ἄγγιξε στὴν καρδιά. Ἀπὸ τότε ποτὲ δὲν παρέλειψα τὰ καθήκοντά μου ἔναντι τῶν κεκοιμημένων."
"Τι νὰ κάνω θειά; Ψάχνω νὰ βρῶ δυὸ σπυριὰ σιτάρι νὰ φάω!"
Σ' ἕνα χωριὸ τῆς Ρούμελης ἔφυγε γιὰ τὸν Οὐρανὸ ἕνας ἀρκετὰ νέος ἄνθρωπος. Ὅταν ἦρ-θε ὁ καιρὸς νὰ γίνει τὸ μνημόσυνο τῶν σαράντα ἡμερῶν, γιὰ νὰ τιμήσουν, ὅπως νόμιζαν τὸν νεκρό, παρήγγειλαν οἱ συγγενεῖς τὸν δίσκο τῶν κολλύβων σ' ἕνα καλὸ ζαχαροπλα-στεῖο τῆς γειτονικῆς πόλεως. Κι ἐκεῖ, γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τοὺς πελάτες τους, καὶ τί δὲν ἔβαλαν ἐπάνω στὸν δίσκο! Ζαχαρένια στολίδια καὶ λουλούδια, ζάχαρες, κρέμες κ.λ.π. Ὅ-λα, ἐκτὸς ἀπὸ σιτάρι!
Ἔγινε τὸ μνημόσυνο καὶ τὸ βράδυ μία θεία τοῦ κεκοιμημένου τὸν εἶδε στὸν ὕπνο της νὰ πετάει μὲ ἀγανάκτηση ἐπάνω ἀπ' τὸν δίσκο ὅλα αὐτὰ τὰ περιττὰ στολίδια.
- Κώστα μου! Τοῦ εἶπε, γιατί πετᾷς τὰ στολίδια ἀπὸ τὸν δίσκο σου;
Τότε ἐκεῖνος τὴν κοίταξε αὐστηρὰ καὶ τῆς εἶπε:
- Τί νὰ κάνω, καημένη θειά; Ψάχνω νὰ βρῶ δύο σπυριὰ σιτάρι νὰ φάω!
Ἂς τὸ λάβουμε ὑπ' ὄψιν μᾶς αὐτό, διότι τὰ κόλλυβα πρέπει νὰ γίνονται μὲ σιτάρι. Ὁ στο-λισμὸς ἂς εἶναι λιτός. Ὁ Κύριος εἶπε: " ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσῶν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνη, αὐτὸς μόνος μένει, ἐὰν δὲ ἀποθάνη πολὺν καρπὸν φέρει" (Ἰ-ω¬άν. 12,24 ) .