ΛΟΓΟΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗ ΕΚΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΜΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΜΕΡΤΥΡΗ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ, ΚΤΙΤΩΡΟΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΟΥΛΙΤΣΑΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ, ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΑΡΤΕΡΗ
<<Μακάριοι οἱ νεκροί οἱ ἐν Κυρίῳ ἀποθνήσκοντες. Ναί, λέγει τό Πνεῦμα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κόπων αὐτῶν τά δέ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ' αὐτῶν>>. (Ἀποκάλυψη Ἰωάννου 14,13>>.
Σεβασμιώτατε πάτερ καί Δέσποτα, Ἅγιε Μητροπολίτα Κορίνθου κύριε, κύριε ΔΙΟΝΥΣΙΕ. Νεοεκλεγέντα Ἅγιε καθηγούμενε Αρχιμανδρίτα κύριε Ἄνθιμε.
Σεβαστές βαρυπενθοῦσες Μοναστικές Ἀδελφότητες τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης τῆς Παναγίας Πάντων Χαρᾶς καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Ἀθανασίου Πουλίτσας.
Βαρυαλγοῦσα και βαρυπενθοῦσα ὁμήγυρις.
Εἶναι δύσκολο ἐγχείρημα νά καταγράψη κάποιος τόν βίο Ἁγίων ἀνδρῶν καί νά περιγράψη τήν προσωπικότητά τους.
Βεβαίως ἡ δυσκολία ὀφείλεται ἐκτός τῶν ἄλλων καί στόν χρόνο ὁ ὁποῖος εἶναι περιορισμένος.
Ὅμως κατά χρέος ἱερόν καί κατ' ἀπαίτησιν πολλῶν ἐκ τῶν πνευματικῶν παιδιῶν τοῦ μακαριστοῦ Γέροντός μας , θά τό ἐπιχειρήσω.
Θά τό ἀποτολμήσω ὅμως καί κατά τόν λόγο τῆς Σοφίας Σειράχ: <<Αἰνέσωμεν δή ἄνδρας ἐνδόξους καί τούς πατέρας ἡμῶν τῇ γενέσει>>. Καί διότι ὁ Πνευματικός μας Πατέρας καί Γέροντας Αρχιμανδρίτης Προκόπιος Μερτύρης ὑπῆρξε <<ἔνδοξος ἐν τῆ πίστει καί τῇ διακονίᾳ>>.
Ἡ σημερινή σύναξη Σεβασμιώτατε Ἅγιε Δέσποτα, Ἅγιε Καθηγούμενε καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί δέν εἶναι ὅμοια μέ τίς μέχρι σήμερα συνάξεις. Εἶναι πολύ διαφορετική. Πάντα συναθροιζόμαστε ἐδῶ γιά νά ἀποκομήσουμε τόν Ἁγιασμό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μέ τίς εὐχές καί προσευχές πρός τήν Ἀειπάρθενο Κόρη τήν Παναγία τήν Πάντων Χαρά τοῦ μακαριστοῦ Πνευματικοῦ μας Πατρός καί Γέροντος Προκοπίου.
Σήμερα ὅμως συναθροισθήκαμε ἐδῶ γιά νά προσευχηθοῦμε ἐμεῖς στόν ἔχοντα τήν ἐξουσία στούς νεκρούς καί στούς ζωντανούς, Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, νά ἀναπαύση ἐκ τῶν σωματικῶν κόπων καί μόχθων τήν εὐλογημένη καί ἁγιασμένη ψυχή τοῦ Γέροντός μας, τοποθετόντας την στίς οὐράνιες μονές, ὥστε ἀπὀ ἐκεῖ μέ πολύ μεγάλη εὐκολία νά παρεμβαίνει στή ζωή μας, ὁδηγόντας μας στήν ὁδό τῆς ἀρετῆς , τῆς τελειότητος καί τοῦ φωτός.
Ὁ Δεσπότης καί Κύριος τῶν πάντων, θέλησε νά μετατεθῆ ἕνα μέλος τῆς στρατευομένης Ἐκκλησίας, στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.
Διά τῆς μεταθέσεως αὐτῆς ἡ στρατευομένη Ἐκκλησία έστερήθη ἕνα ἀπό τά ἐπίλεκτα μέλη της, ἕνα ζηλωτή καί ἀκούραστο ἐργάτη. Οἱ Ἱερές Μονές ἔχασαν τόν κτίτορα καί δημιουργό τους, τόν ἐμπνευστή καί ἀεικίνητο ἐργάτη τους, τό στήριγμα καί ἀγαλίαμά τους, αὐτή τήν ἴδια τήν ψυχή τους.
Οἱ μοναχοί καί οἱ μοναχές ἔχασαν τόν σοφό καί πεπειραμένο Πνευματικό Πατέρα καί καθοδηγητή.
Οἱ προσκυνητές τῶν Ἱερῶν Μονῶν τόν ἔμπειρο καί σεμνό διδάσκαλο, τό στοργικό Πατέρα και ὁδηγό.
Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ ἔχασε τόν ἐκλεκτό καί ταπεινό Πνευματικό Πατέρα καί ἔμπειρο ἐξομολογητή.
Ἐγώ ἔχασα τόν Πνευματικό μου Γεννήτορα τόν στοργικό καί γλυκύτατο ἀνατροφέα, τόν χειραφέτη καί ποδηγέτη μου.
Τόν Γέροντά μου ἐγνώρισα κατόπιν πολλῆς καί θερμῆς προσευχῆς πρός τήν Θεοτόκο, ἕνα ἔτος μετά τήν κοίμηση τοῦ πρώην Πνευματικοῦ μου πατρός Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου καί νῦν Ἀγίου, τό φθινόπωρο τοῦ 1992. Ἤμουν φοιτητής τῆς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Κηφισίας, καί ἔκτοτε ἔμεινα κάτω ἀπό τό πετραχεῖλι του μέχρι τήν κοίμησή του. Ὁ Γέροντας ἦταν κεκοσμημένος ἀπό πολλές ἀρετές. Μερικές ἀπό αὐτές ἦταν ἡ ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του, ἡ ἀνιδιοτελής ἀγάπη, ἡ προσήνεια, ἡ ταπείνωση καί ἄλλες πολλές.
Ὅποιος συνομιλοῦσε μαζί του, διαπίστωνε ὅτι ἦταν χαρισματικός. Ὡς Πνευματικός ἐπεσήμανε τά λάθη τοῦ ἐξομολογουμένου, μέ ἕνα πολύ γλυκό τρόπο.
Τόν θυμᾶμαι στό μικρό ἐξομολογητήριο τῶν Ἱερῶν Μονῶν, νά μέ συμβουλεύη μέ περίσσεια ἀγάπη λέγοντάς μου: Ἔπεσες παιδάκι μου; Σήκω. Ξανά ἔπεσες; Ξανά σήκω. Πάλι καί πάλι ἔπεσες; Πάλι καί πάλι σήκω. << Ἄν ὁ Δεσπότης Χριστός ἔδωσε τό Ἅγιο Αἷμα Του, γιά ἐσένα, ἔ! Δέν θά σοῦ δώση ἄφεση;>>.
Οἱ ὧρες στό εξομολογητήριο περνοῦσαν, αλλά ὁ μακαριστός Γέροντας ἐνῷ φαινόταν ὅτι ἦταν κατάκοπος, ἐνδιαφέρετο γιά ὅλους ὅσους τόν περίμεναν ἀπέξω. Φρόντιζε πάντα νά οἰκονομῆ τά πράγματα μέ στοργική πατρική φροντίδα καί διάκριση ὄμοια μέ τήν φροντίδα τοῦ Κυρίου πρός τούς Μαθητές Του.
Σάν ἐξομολόγος εἶχε ξεχωριστό τάλαντο καί ἐπιδεξιότητα.
Ὅπως ὁ καλός καί ἔμπειρος γιατρός ἐπιδιώκει νά κάνει σωστή καί ἔγκυρη διάγνωση, ἔτσι καί ὁ Γέροντας ἐπεδίωκε νά κάνη σωστή διάγνωση, διακρίνοντας τό ψυχολογικό καί τό κοινωνικό πλαίσιο, μέσα στό ὁποῖο ἁμάρτησε ὁ ἐξομολογούμενος. Στή συνέχεια ἔβλεπε ἄν ἡ μετάνοιά του ἦταν εἰλικρινής καί σταθερή. Δύσκολο καί πολύ βαρύ τό ἔργο του.
Ὁ Γέροντας ἦταν διαπρύσιος κήρυκας τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἀκριβολόγος ἁπλὀς καί κατανοητός. Τό κήρυγμά του ἦταν θεολογικό, χωρίς καμιά ἀκρότητα, Χριστοκεντρικό καί άναγεννητικό.
Κήρυτε τήν πίστη, τήν άγάπη καί τήν ὑπομονή. Χαρακτηριστικά δέ μᾶς ἔλεγε, κάνετε ὑπομονές, ὅπως ἀκριβῶς τόν συμβούλευε, ὁ Πνευματικός του Πατέρας ὁ Ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος.
Ὅλοι ὅσοι ἄκουσαν τά κηρύγματά του καί ἀκοῦν τώρα τήν περιγραφή μου, εἶναι βέβαιο ὅτι θά τήν βροῦν ἐλλειπή. Διότι προσιδιάζουν ἄλλοι περισσότεροι χαρακτηρισμοί γιά τήν Μοναχική του προσωπικότητα. Ὅλη του ἡ ζωή ἦταν ζωντανό παράδειγμα ἀγάπης, ταπείνωσης, ὑπομονῆς καί ὑποχωρητικότητος. Ἦταν φιλομαθής, δραστήριος καί ὑπόδειγμα ἠθικῆς. Σέ ὅλες τίς ἐνορίες πού διακόνησε οἱ πάντες τόν ἐνθυμοῦνται ἀκόμη. Τόν ἀγάπησαν καί τόν ἀγαποῦν ἀπό τήν Κρήτη, τά Δωδεκάνησα μέχρι τήν Βόρειο Ἑλλάδα. Καί όχι μόνον. Στήν Γερμανία, Ἀγγλία, Σουηδία, Βαλκάνια, Ἀμερική, Αὐστραλία. (Τό 92->93->94 ἕως τό 1998 πού καθόμουν στό τηλέφωνο μιλοῦσα μέ ἀνθρώπους ἀπ' ὅλες αὐτές τίς χῶρες καί τούς συνέδεα μέ τόν Γέροντα, ὁ ὁποῖος ἐξομολογοῦσε ἐκείνη τήν στιγμή).
Σκοπός τοῦ Γέροντα ἦταν ἡ ἀμώμητη διακονία τοῦ Θείου Λόγου καί ὄχι οἱ τιμές τῶν ἀνθρώπων. Ἀγάπησε περισσότερο τήν δόξα τοῦ Κυρίου παρά τήν δόξα τῶν ἀνθρώπων. Γιά αὐτή τήν ἀγάπη θυσίασε τά πάντα.
Ἦταν ἀφιλοχρἠματος, ἀλλά πλούσιος σέ ἀγάπη πρός τόν Πλάστη του καί Δημιουργό, διά τῆς ἀγάπης πρός τόν ἄνθρωπο.
Δέν ἀγάπησε τίς τρυφές καί τίς ἀπολαύσεις, ἀλλά τήν θυσία. Ἕλεγε κόψτε μου τόν κόσμο, καί ἀμέσως θά πεθάνω.
Εἶναι πολύ ἐντυπωσιακό τό γεγονός ὅτι ὁ Γέροντας Προκόπιος εἶχε μεταξύ τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν καί ἄλλα παιδιά τοῦ περιθωρίου. Ποτέ δέν τά ἀποστράφηκε. Τά παιδιά αὐτά ἔλεγε ὅτι ἔβλεπαν μπροστά τους τό πέλαγος τῆς εὐτυχίας, δίχως ὅμως νά μπορέσουν νά κρατήσουν μιά σταγόνα ἀπό αὐτό τό πέλαγος.
Στό πρόσωπο τοῦ Γέροντα τά παιδιά αὐτά ἔβλεπαν τόν ἀληθινό φίλο, ἀδελφό, πατέρα καί καθοδηγητή. Αὐτά τά παιδιά ἐγώ (καί ἄλλοι βέβαια) τά ἔβλεπα στό ἐξομολογητήριο καί στίς Λειτουργίες του καί τόν ἀποκαλοῦσαν ἀλλιώτικο παπά. Αὐτός ὁ ἀλλιώτικος παπάς τά ἔκανε νά ἀγαπήσουν τόν Θεό καί νά μισήσουν τόν διάβολο.
Ὁ Γέροντας Προκόπιος, ὅπως καί ὁ μακαριστός πνευματικός του πατέρας Φιλόθεος Ζερβάκος δεν ἐψεύσθησαν ποτέ στά πνευματικά τους παιδιά. Ποτέ δέν προέβαλαν τόν ἑαυτὀ τους. Πάντοτε μιλοῦσαν γιά τόν Ἕνα τόν ἀναμάρτητο Κύριο πού ἀνέβηκε στό Σταυρό ἀπέθανε, έτάφη, Ἀνέστη καί ἀνελήφθη στούς Οὐρανούς.
Ὡς κανόνα στή ζωή του ἐφάρμοσε τήν Παύλειο ρήση. <<ἐμοί γάρ τό ζῆν Χριστός καί τό ἀποθανεῖν κέρδος>>.
Οὐδέποτε ἐσκἐφθη νά χειροτονηθῆ Ἐπίσκοπος. (ἄν καί τοῦ ἐδόθησαν εὐκαιρίες).
Εἶχε κατά νοῦν ὅτι στήν ἐποχή μας δέν ὠφελοῦν τά λόγια μόνον, χωρίς φωτεινά παραδείγματα.
Ζοῦμε ἔλεγε στήν ἐποχή τῆς Παγκοσμοιοποίησης, τοῦ Ὑλοζωισμοῦ καί τοῦ Πανσεξουαλισμοῦ. Ἄλλοτε ἔλεγε ὅτι ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς σαρκολατρείας, τῆς χρηματολατρείας καί τῆς σατανολατρείας. Καί σέ ἄλλα κηρύγματα ἔλεγε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι σύστημα ἀρχῶν καί κανόνων ἀλλά βιωματική ἀποκάλυψη τοῦ ἴδιου τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, διά τοῦ Ὑιοῦ καί Λόγου Του, Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ἔδιδε μεγάλη σημασία στήν Προσευχή. Μᾶς λείπει ἡ προσευχή ἔλεγε, δέν προσευχόμαστε συχνά. Προσευχόμαστε μόνο γιά νά εἴμαστε καλά. Ὅμως ποτέ δέν προσευχηθήκαμε νά εἴμαστε καλοί. Ὅπως ἔλεγε ὁ Ὅσιος Πορφύριος.
Αὐτά τά λίγα καί πτωχά λόγια ἔγραψα γιά τήν προσωπικότητα τοῦ Μακαριστοῦ Πνευματικοῦ μου Πατρός καί Γέροντός μου Ἱερομονάχου Προκοπίου Μερτύρη, ὁ ὁποῖος μέ τήν συμπλήρωση τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν ἀπό τήν ἡμἐρα τῆς ὁσιακῆς του κοιμήσεως, εὐρίσκεται στά ούράνια σκηνώματα, ὅπου θά κάθεται ἐκ δεξιῶν τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ καί θά δοξολογῆ τόν Θεό μέ ὅλους ἐκείνους πού <<τόν Σταυρόν ὡς ζυγόν άράμενοι ἠκολούθησαν Αὐτόν ἐν πίστει>>.
<<καί νῦν άπόκειται αὐτοῖς ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος>>.
Τέλος θέλω να πληροφορήσω ὅλους σας, ὄτι μέσα ἀπό ἐμπειρίες τῆς ἐπί 24 συναπτά ἔτη ὑπακοῆς μου εἰς τόν Μακαριστό Γέροντα, ὁ Ἱεραπόστολος αὐτός <<ούκ ἔδωκεν ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, οὐδέ ἀνάπαυσιν ἐν τοῖς κροτάφοις αὐτοῦ, ἕως οὗ εὗρε τόπον τῷ Κυρίῳ, σκήνωμα τῷ Θεῷ Ἰακώβ>>.
Τοῦ Μακαριστοῦ κτίτωρος καί καθηγουμένου τῶν Ἱερῶν Μονῶν αὐτῶν, Πνευματικοῦ μας Πατρός καί Γέροντος Προκοπίου Μερτύρη, Αἰωνία ἠ Μνήμη, Αἰωνία ἠ Μνήμη, Αἰωνία ἠ Μνήμη. Ἀμήν.