Εἶχε τήν βεβαίωση ἀπό τόν Θεό, ὁ Ἃγιος Συμεών, ὃτι: «Δέν θά πεθάνεις προτοῦ δεῖς τό Σωτήριόν Μου». Καί τώρα, νά, ὑποδέχεται τόν Σωτῆρα μας ὡς βρέφος. Μέ τρεμάμενα ἀπό τήν συγκίνηση χέρια Τόν παίρνει στήν ἀγκαλιά του.
Ἦταν γραμμένο ὃτι θἂρθει. Ὁ Θεός δέν βιάζεται, ἀδελφοί μου. Μέ τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, στόν πιό κατάλληλο δηλαδή χρόνο κάνει τό κάθε τί. Τόν περίμεναν ἒθνη καί λαοί. Ὃλος ὁ κόσμος εἶχε ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τόν Ἀληθινό Θεό καί ἀπό τό Ἃγιο Θέλημά Του. Καί τότε, ἀδελφοί μου, ὃμως, ὃπως καί τώρα, δέν ἦταν ἒτοιμοι ὃλοι οἱ ἂνθρωποι νά Τόν δεχτοῦν καί νά Τόν ἀποδεχτοῦν. «Ἰδού Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον» (Λουκ β΄ 34) Εἶναι τά λόγια του, πρός τήν Παναγία.
Ἂλλοι ἒβλεπαν τήν κατάντια τους καί ἐπιθυμοῦσαν τήν ἀλλαγή. Τήν ἀνάσταση δηλαδή ἀπό τά πάθη καί τήν ἁμαρτία. Ἂλλοι ἀρέσκονταν σ'αὐτά καί δέν μετανοοῦσαν. Φυσικά δέν ἢθελαν νά ἀκούσουν καί λόγο σωτηρίας.
Ἒτσι ὃσοι θά πεισθοῦν, θά ἀναστηθοῦν καί θά σωθοῦν. Ὃσοι θά ἀπιστήσουν θά πέσουν καί θά ἀπολεσθοῦν.
Δέν κάνουμε, ἀδελφοί μου, τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπό τόν καιρό τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὒας, ὁ ἂνθρωπος δέν ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλά τοῦ διαβόλου.
Ὁ Θεός καί δημιουργός μας, δέν παύει, ὡστόσο, νά θέλει «πάντας σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Μᾶς ἒστελνε, λοιπόν, τούς προφῆτες Του καί τούς Πατριάρχες. Ἡ σκληροκαρδία ὃμως καί τοῦ Ἰσραήλ ἀκόμη, καί περισσότερο τῶν ἂλλων λαῶν, ἦταν τέτοια πού δέν μποροῦσε νά μαλακώσει, μέ κανένα τρόπο. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἒφερε τόν μονογενή Υἱό Του, στόν κόσμο καί ἀνάμεσά τους, γιά νά μετανοήσουν. Τούς μίλησε, ὃπως κανείς ἂνθρωπος δέν εἶχε μιλήσει ὡς τότε. Ἐθεράπευσε τούς ἀσθενεῖς τους. Ἀνέστησε τούς νεκρούς τους.
Σάν ἀντάλαγμα, σάν «εὐχαριστῶ», Τόν σταύρωσαν!
Ὁ Ἃγιος Συμεών τά βλέπει ὃλα αὐτά μέ τό προφητικό του μάτι. Ἀλλά ἒχει καί κάτι παραπάνω. Κρατάει ἀγκαλιά τόν ἲδιο τόν Θεό. Αὐτόν πού θά γινόταν «σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Κρατάει Αὐτόν πού κρατάει τά σύμπαντα, Αὐτόν πού τά πάντα τοῦ ἀνήκουν. Αὐτόν πού μέχρι χθές ἦταν ἀπρόσιτος καί σήμερα εἶναι καί ὁρατός καί ἀπτός.
Πώς νά μιλήσει στήν Παναγιά μας, γιά τά (Ἃγια) Πάθη τοῦ Υἱοῦ της; «Ρομφαία», τῆς εἶπε, «θά περάσει τήν καρδιά σου». Πολύ ὠμᾶ καί πολύ σωστά μετέφερε στήν Παναγιά μας, τήν ὣρα πού θά ἒβλεπε τόν Υἱόν της καί Θεό μας, ἐπάνω στό σταυρό.
Μεγάλη ὣρα κατά τήν ὁποία ὁ Κύριός μας θά εἶχε τελειώσει τό ἒργο Του πάνω στήν γῆ. Ἡ ἱστορία ἀρχίζει ἀπ' τήν ἀρχή. Ἡ πρό Χριστοῦ ἐποχή τελείωσε. Ἀρχίζει ἡ μετά Χριστόν ἐποχή. Ἒχουμε τό ἂκτιστο ἀληθινό Φῶς, στόν κόσμο μας. Ἒχουμε τήν μόνη Ἀλήθεια, τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
«Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλον σου Δέσποτα ἐν εἰρήνη, ὃτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό Σωτήριόν Σου...»
Τώρα μπορεῖς Κύριέ μου νά μέ πάρεις ἀπό αὐτή τήν ζωή, διότι σέ εἶδα σαρκωμένο προκειμένου (μέ σκοπό) νά ἐκπληρώσεις τό ἐπίγειο ἒργο Σου.
Μεγάλη ἡ μακροθυμία Σου, μεγάλη ἡ ἀγάπη Σου γιά τό πλάσμα Σου. Δόξα Σοι Κύριε.