Ὃλα τά θαύματα, ἀδελφοί μου, ζωντανεύουν, πραγματοποιοῦνται, μέσα στό χρόνο, καί μέσα στήν Ἐκκλησία.Γιατί, ὃπως ἒλεγε ὁ Γέροντας, ὁ Ἃγιος Πορφύριος: «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία καί προαιώνιος». Μέσα στό χρόνο καί πάνω ἀπό δύο χιλιάδες χρόνια τώρα, ἒλαβε χώρα τό Μεγάλο Θαῦμα: «ὁ Ἀχώρητος, χωρεῖται ἐν γαστρί». Θαῦμα πού δέν τό βλέπει κανείς πού δέν τό ξέρει κανείς, παρά μόνον ἡ Παναγία μας καί ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ.
Ἡ Παρθένος δέν διαπραγματεύεται, δέν τό κουβεντιάζει: «πῶς;» καί «γιατί;» ἢ «γιατί σ' ἐμένα;». Γιά τήν Παναγία μας, ὃτι θέλει ὁ Θεός εἶναι ὂχι μόνο καλό ἀλλά καί ἀποδεκτό: «Γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου.»
Τό κοσμοχαρμόσυνο ἂγγελμα ἠχεῖ στά αὐτιά ὃλων τῶν Χριστιανῶν, ὃλων τῶν ἐποχῶν καί ὃλων τῶν ἐθνῶν. Εἶναι τό «μυστήριον τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημνένον» καί τό «ἀπό τῶν αἰώνων καί τῶν γενεῶν ἀποκεκρυμμένον».
Ὁ Σωτήρας μας δέν θά ἐρχόταν μέ τυμπανοκρουσίες καί μέ σάλπιγγες οὒτε μέσα σέ παλάτια καί μέγαρα. Ἀντιθέτως, διάλεξε γιά Μητέρα Του, μία ταπεινή καί ἂσημη παρθένο καί τόπο γέννησής Του, μία φάτνη. Καί ὁ πιό φτωχός ἀπό μᾶς ἀδελφοί μου, σίγουρα εἶχε ἓνα καλλίτερο χῶρο πάνω στή γῆ, κατά τήν γέννησή του.
Ἡ ταπείνωση εἶναι μεγάλη δύναμη ἀδελφοί μου. Ὁ Χριστός ἦρθε σάν ταπεινός ἂνθρωπος. Ἦρθε γιά νά μᾶς ὑπηρετήσει καί ὂχι γιά νά Τόν ὑπηρετήσουμε. Ἦρθε γιά νά θεραπεύσει τό σῶμα μας ἀλλά καί τήν ψυχή μας. Ἦρθε γιά νά κάνει τόν κόσμο μας καλλίτερο καί πιό ἀνθρώπινο. Νά μᾶς μάθει τήν συμπόνοια καί τήν ἀγάπη. Ἦρθε γιά νά ἀνοίξει γιά μᾶς ὁ παράδεισος.
Μέ τήν πίστη πού μᾶς χάρισε, στόν Ἓνα καί Μοναδικό, Τριαδικό Θεό, γίναμε πλούσιοι σέ Πνευματικές ἀξίες πρῶτα ἀλλά καί γράμματα καί τέχνες. Σάν Ἓλληνες τά γράμματα καί τίς τέχνες τά εἲχαμε ἀναπτύξει περισσότερο ἀπό κάθε ἂλλο λαό. Ὃμως τίς πνευματικές ἀξίες ὁ Χριστός μᾶς τίς χάρισε καί μᾶς ἒδειξε τό πλάτος τους καί τό ὓψος τους.
Γιατί ἂν καί εἲμασταν μέσα στήν πλάνη καί τήν εἰδωλολατρεία, ἑμεῖς πάλι εἲμασταν οἱ πρῶτοι πού δεχτήκαμε τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ καί οἱ ἲδιοι οἱ Ἰσραηλῖτες, μέχρι σήμερα, δέν τόν δέχονται καί δέν τοῦ παρέχουν «φάτνη» γιά νά γεννηθεῖ, οὒτε στόν τόπο τους, οὒτε στήν καρδιά τους. Μέχρι σήμερα ἡ λέξη «ἐβραῖος» σημαίνει «ἀντίχριστος». Γιατί Ἰσραηλίτης εἶναι αὐτός πού πιστεύει στόν ἀληθινό Θεό καί στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Καί ὑπάρχουν μερικοί, πρός μεγάλη τους τιμή. Γιατί πᾶνε κόντρα στούς πατέρες τους καί τήν λανθασμένη τους πίστη.
Μέχρι σήμερα ἡ μοιχαλίδα λιθοβολεῖται, καί μάλιστα ἂν ὁ γιατρός, πού παραβρίσκεται στόν τόπο τῆς ἐκτέλεσης, δέν βεβαιώσει τόν θάνατό της, συνεχίζουν τόν λιθοβολισμό.
Ὁ Χριστός τούς θύμισε τότε, ὃτι καί αὐτοί δέν εἶναι ἀναμάρτητοι, πρᾶγμα πού τότε τό ἀποδέχτηκαν: «Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω.» Ἒτσι ὃλοι ἒφυγαν.
Ἐμεῖς οἱ Ἓλληνες ἀδελφοί μου, σήμερα γιορτάζουμε καί τήν ἐλευθερία τοῦ γένους μας καί τῆς πατρίδας μας ἀπό μία ἂλλη βάρβαρη φυλή, τούς Τούρκους. Τό ὃτι εἶναι γείτονές μας δέν τούς ἀπαλλάσσει ἀπό τόν χαρακτηρισμό αὐτόν. Τετρακόσια χρόνια ὑποφέραμε ἀπό χίλια δυό βασανιστήρια, τσιγκελώματα, παλουκώματα, ἁρπαγή περιουσιῶν, βίαιους ἐκχριστιανισμούς, παιδομαζώματα καί χίλια δυό ἂλλα πού ἡ βρωμερή φαντασία τους τούς ὑπεδείκνυε καί ἡ κτηνώδης τους δύναμη καί κυριαρχία, τούς παρεῖχε τήν δυνατότητα νά πραγματοποιήσουν.
Πού εἶναι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος; Δέν ἦταν κατακτητής καταστροφέας καί ἃρπαγας. Κυρίευε τίς πόλεις καί τά κράτη καί ἂφηνε τούς παλιούς κυβερνῆτες μέ συνθῆκες πιό ἐξευγενισμένες καί πιό πολιτισμένες. Γι' αὐτό ἀδελφοί μου μέχρι σήμερα ὑπάρχουν οἱ Ἀλεξάνδρειες καί ὁ σεβασμός στό ὂνομα του καί στόν χαρακτῆρα του, παγκοσμίως. «Κοντοστούπης» αὐτός, σωματώδης ὁ ἂλλος βασιλιᾶς καί δέν δίσταζε νά παλέψει ἓνας πρός ἓναν, ὣστε νά ἀποφευχθεῖ ὁ πόλεμος πού σάν ἀποτέλεσμα θά εἶχε χιλιάδες νεκρούς ἂνδρες. Καί δέν ἐξευτέλιζε τόν βασιλιά οὒτε τόν σκότωνε.
Τήν 25η Μαρτίου ἀδελφοί μου, γιορτάζουμε καί τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τόν ζυγό τῶν Τούρκων. Ἒχουμε καί ἐδῶ εὐαγγελισμό ἀδελφοί μου: «Ὁ Θεός ὑπέγραψε τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας καί δέν παίρνει πίσω τήν ὑπογραφή Του», εἶχε πεῖ ὁ θαυμάσιος (κοντοστούπης κι' αὐτός) Κολοκοτρώνης. Οἱ Τούρκοι τόν ἒτρεμαν. Μόνο πού ἂκουγαν τό ὂνομά του καί «τά ἒκαναν ἐπάνω τους».
Μπροστά στήν Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία, τί εἲμασταν οἱ Ἓλληνες ἀδελφοί μου; Μιά χούφτα ξυπόλυτοι, ἂοπλοι, μέ ὑψηλό ὃμως φρόνημα, Ἓλληνες Χριστιανοί. Τέτοιος ἦταν ὁ Κολοκοτρώνης. Ἢξερε νά ἀπαντάει στούς ἀντιρρησίες ξένους παρατητρητές: «Οἱ Ἓλληνες δέν παραδοθήκαμε. Ὁ Βασιλιᾶς μας πέθανε στήν μάχη. Οἱ ἐλεύθεροι Ἓλληνες πολεμοῦμε τούς εἰσβολεῖς ἀπ' τό Σούλι κι'απ' τήν Μάνη κι' ἀπ' ὃλες τίς βουνοκορφές.»
Πρωτοστάτης ἡ Ἐκκλησία αδελφοί μου, γι' αύτήν τήν ὑψίστου σημασίας γιά τό ἒθνος, ἐλευθερία μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἒδωσε τόν Γρηγόριο τόν Ε΄, τόν Παλαιῶν Πατρῶν Γερμανό, πού ὓψωσε τό λάβαρο τοῦ '21 καί τό ὁποῖο δέν ἦταν ἂλλο ἀπό τό καταπέτασμα τῆς Ὡραίας Πύλης τοῦ Ναοῦ κάτω ἀπό τό ὁποῖο ὀρκίστηκαν: «ἐλευθερία ἢ θάνατο».
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἒδωσε τόν Ἀθανάσιο Διάκο, πού ἒγινε γνωστός γιά τόν ἡρωϊσμό του, πιό πολύ ἐπειδή τόν σούβλισαν οἱ Τούρκοι παρά ἐπειδή πολέμησε γενναῖα καί ἀντιστάθηκε στήν πρόκληση: νά γίνει στρατηγός τῶν Τούρκων μέ τιμές καί πλούτη.
Ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἒδωσε τόν Παπαφλέσσα πού οἱ ἲδιοι οἱ Τούρκοι τόν τίμησαν καί τόν ἀναγνώρισαν : «γενναῖο παλληκάρι».
Μήπως ἀδελφοί μου ἀδικοῦμε τούς σημερινούς Τούρκους; Μήπως ἒγινεν καλλίτεροι; Μήπως τώρα εἶναι ἀληθινοί φίλοι μας; Πόσα χρόνια πέρασαν ἀπό τήν εἰσβολή τους στήν Κύπρο μας; Πόσους ἒφεραν ἀπό τά βάθη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας γιά νά καταπατήσουν τά ἐδάφη καί τά σπίτια τῶν Ἑλλήνων Κυπρίων; Πόσοι ἀπ' τούς γονεῖς μας δέν ἒφυγαν ἀπ'τήν πατρίδα τους, τήν γῆ τῶν Ἰώνων, γιατί ἐκεῖ τούς περίμενε ὁ θάνατος.
Γιά νά θυμηθοῦμε καί τήν Μυθολογία μας. Ὃταν τό λιοντάρι ἀρρώστησε, κάλεσε τά ζῶα νά τό ἐπισκεφτοῦν. Ἡ ἀλεποῦ στάθηκε ἒξω ἀπό τήν σπηλιά. «Ἒλα μέσα» τῆς λέει τό λιοντάρι. Κι' ἐκείνη τοῦ ἀπαντᾶ: «Εὐχαριστῶ ἀλλά βλέπω πατημασιές μόνο πρός τά μέσα καί καμία πρός τά ἒξω.» Καί ἒφυγε.
Γιατί ἡ Πόλη ἂδειασε ἀπό Ἓλληνες; Καί ἡ Ἲμβρος καί ἡ Τένεδος. Ὁ Νέρων θά ζήλευε τήν φωτιά πού ἒβαλαν οἱ Τούρκοι στήν Σμύρνη. Ἡ κόλαση ἀδελφοί μου δέν ἒχει νά μᾶς δείξει χειρότερες καταστάσεις καί παραστάσεις, ἀπό αὐτές τῆς καιομένης Σμύρνης καί τῶν ὃσων ἒκαναν οἱ Ἀγαρηνοί στούς Χριστιανούς, τίς ὦρες αὐτές τίς φριχτές καί ἀπελπιστικές. Ὢρες πού οἱ ζωντανοί μακάριζαν τούς πεθαμένους.
Ἀντιθέτως οἱ τουρκόφρονες καί τουρκόφωνοι καί ἀλλόθρησκοι πολλαπλασιάζονται στόν Ἑλλαδικό χῶρο. Φανερή λοιπόν εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ ἑνός λαοῦ ἀπό τοῦ ἂλλου.
Δικαίως ἐμεῖς γιορτάζουμε τήν ἐλευθερία μας, ἀπό μιά τέτοια σκλαβιά. Καί δικαίως θά πρέπει νά προσευχόμαστε γιά νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν νέα σκλαβιά: τήν «κρίση», πού εἶναι κυρίως πνευματική καί ἠθική καί ὂχι οἰκονομική.
Ἡ Ἐκκλησία κρατάει καί διαχειρίζεται τήν πνευματική μας κληρονομιά. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι τό «κρυφό-φανερό» σχολιό. Ἡ Ἐκκλησία δέν παίζει μέ τά γράμματα γιατί ἒχουν πνευματικές ρίζες. Κρατάει καί τά πνεύματα γιατί εἶναι πνευματική ἡ Ἐκκλησία μας καί τό πολυτονικό διατηρεῖ, γιά νά μήν ἀτονίσει ἡ ψυχή μας καί τῆς Βασιλείας ἒξω κλειστεῖ.
Ἂς προσευχόμαστε ὃλοι μας ἀδελφοί μου νά ἀξιωθοῦμε καί τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς πνευματικῆς κρίσης σύντομα, καί ὃλα τά ἂλλα πού χρειαζόμαστε θά προστεθοῦν σέ μᾶς. Ἀμήν.