Ἀδελφοί μου, ὁ Χριστός μας ὂχι μόνο Ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν, ἀλλά ἒμεινε καί μέ τούς μαθητές Του ἐπί σαράντα μέρες.Ἐπετέλεσε τό ἒργο γιά τό ὁποῖο κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ νά ἐπιτελέσει. Κάποια στιγμή ἒπρεπε καί νά Ἀναληφθεῖ στούς οὐρανούς.
Στό διάστημα αὐτό, ἀπό τήν Ἀνάσταση Του μέχρι τήν Ἀνάληψή Του, «ἒγραφε» τόν ἐπίλογο τῆς ἐπί τῆς γῆς παρουσίας Του.
Ἐδίδασκε τούς μαθητές Του καί Ἀποστόλους Του, γιά τά ἐπίγεια καί τά ἐπουράνια. Τούς ἐδίδασκε πώς νά πορεύονται ὡς «πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων», καί πώς νά ψαρεύουν ἀνθρώπους καί νά τούς ἀποσποῦν ἀπό τά γήϊνα καί βιoτικά ὣστε νά στρέφουν τό πρόσωπό τους πρός τά οὐράνια καί πνευματικά.
Οἱ ἐπίγειες ἀπολαῦσεις καί ἠδονές, ἀδελφοί μου, μᾶς τυφλώνουν πνευματικά, μᾶς κρύβουν τόν Θεό καί ξεχνᾶμε ὃτι ὁ λόγος τῆς ὓπαρξής μας εἶναι νά ζοῦμε μέ τόν Θεό καί γιά τόν Θεό. Τότε Θεός μας καί Βασιλιᾶς μας γίνεται ὁ «Καῖσαρ». Τότε ὃλα ἐπιτρέπονται κατά τόν πιό παράλογο τρόπο. Τότε μᾶς κυβερνοῦν ἑσωτερικά καί ἐξωτερικά ληστές καί θηρία. Τότε περνᾶμε κρίση πνευματική καί κοινωνική.
Βεβαίως ὃλα εἶναι γιά τόν ἂνθρωπο πού, σάν λογικό ὂν, πρέπει νά κάνει ὀρθή χρήση αὐτῶν. Ὃλα μέ μέτρο, ὃπως πρέπει καί ὃταν πρέπει.
Τόν χρόνο δέν μπορεῖ ἀδελφοί μου, νά τόν σταματήσει κανείς. Ἒτσι πέρασαν καί οἱ σαράντα μέρες ἀπό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἐπῆρε τότε τούς μαθητές Του, τούς ἒδωσε τίς τελευταῖες συμβουλές καί νουθεσίες, βαδίζοντας ἒξω ἀπό τά Ἱεροσόλυμα ἕως εἰς Βηθανίαν. Ὓψωσε τά χέρια Του καί τούς εὐλόγησε γιά τελευταία φορά. «Καί ἐγένετο, ἐν τῶ εὐλογεῖν Αὐτόν αὐτούς, διέστη ἀπ' αὐτῶν καί ἀνεφέρετο εἰς τόν οὐρανόν» (Λουκᾶ κδ΄ 51).
Τούς εὐλόγησε γιά νά τούς δείξει ὃτι τούς ἀποχωρίζεται, φαινομενικά, ἐνῶ στήν πραγματικότητα θά εἶναι μαζί τους «πάσας τάς ἡμέρας, ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος».
Τούς εὐλόγησε σάν συνεχιστές τοῦ ἒργου Του καί συνεπῶς εὐλόγησε ὃλους τούς πιστούς ὃλων τῶν αἰώνων. Δέν ἂφησε κάτι στήν τύχη, ἀδελφοί μου. Ἢξερε ὃτι ἦταν ἂξιοι συνεχιστές τοῦ ἒργου Του. Δέν διάλεξε τυχαίους. Δέν διάλεξε σοφούς. Δέν διάλεξε στρατηγούς ἢ μεγάλους πολιτικούς. Διάλεξε ἀνθρώπους ταπεινούς μέ καλή διάθεση. Ἐκτός ἀπό τόν Ἰούδα τόν Ἰσκαριώτη, ὁ ὁποῖος μετά ἀπό τήν μετάνοιά του «ἀπελθών ἀπήγξατο».
Δέν ἒχουμε ἀρκετή κατανόηση ὣστε νά φρονοῦμε τά τοῦ Θεοῦ, ἀδελφοί μου. Αὐτός πού θέλει νά κυβερνᾶ πρέπει νά ὑπηρετεῖ καί ὂχι νά καταδυναστεύει καί νά προδίδει αὐτούς πού τόν πληρώνουν, γιά νά τούς ὑπηρετεῖ.
Θέλουμε πιό μεγάλο καί τρανό παράδειγμα ἀπό αὐτό τοῦ Κυρίου μας; «Οὐκ ἦλθον διακονηθῆναι ἀλλά διακονῆσαι». Εἶναι Κύριος ἀλλά καί διάκονος! Εἶναι ὃλα δικά Του καί δέν ζητάει τίποτα, παρά μόνο νά δώσει!
Εἶναι ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, εἶναι ὁ Μόνος Ἀρχιερεύς, εἶναι ὁ ἀοράτως (γιά τούς πολλούς), σέ κάθε Θεία Λειτουργία, παραβρισκόμενος. Εἶναι ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρών. Καί ὁ Παντοδύναμος γι' αὐτό ἒλεγε: «Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθαι ποιεῖν οὐδέν».
Ἡ παρουσία Του εἶναι αἰσθητή παντοῦ ἀλλά περισσότερο στόν «οἶκο Του». Νοιώθουμε τήν παρουσία Του σέ κάθε Θεία Λειτουργία ἀλλά καί σέ κάθε Μυστήριο πού τελεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία.
«Ἐν τῷ εὐλογεῖν Αὐτόν αὐτούς». Παραμένει, ἀδελφοί μου, νά εἶναι Αὐτός πού μᾶς εὐλογεῖ, μᾶς θεραπεύει, μᾶς ἐνισχύει, μᾶς συγχωρεῖ καί κάνει τά πάντα γιά νά εἲμαστε μαζί Του στόν Παράδεισο.
Μέ τήν προσευχή μας, ἂς εἲμαστε συνδεδεμένοι μαζί Του, καί διά τῆς πίστεως καί τῆς ὑπακοῆς.