Γιά τό Πνεῦμα τό Ἃγιον, τό ὁποῖο ὀνομάζουμε καί Παράκλητο, ὁ Χριστός μας, πολλές φορές μίλησε στούς μαθητές Του.«Ὁ Παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἃγιον διδάξει ὑμᾶς πάντα...» καί «ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».
Βέβαια, ἀδελφοί μου, ἂλλο νά ἀκούσω κάτι καί ἂλλο νά ζήσω κάτι. Ἂλλο μιά φωτογραφία καί ἂλλο αὐτό πού μοῦ παρουσιάζει ἡ φωτογραφία. Γι' αὐτό καί οἱ Ἀπόστολοι δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τί εἶναι ἢ τί θά κάνει τό Πνεῦμα τό Ἃγιον.
Ἓνα πορτοκάλι σέ φωτογραφία τί μπορεῖ νά μοῦ δώσει, ἀδελφοί μου; Μπορῶ νά ἒχω τό χρῶμα του καί τό σχῆμα του, ναί. Μπορῶ ὃμως νά τό ἀνοίξω καί νά δῶ τό ἑσωτερικό του; Μπορῶ νά τό μυρίσω; Νά τό γευθῶ; Τεράστια ἡ διαφορά. Πῶς νά μιλήσω σέ ἓνα τυφλό γιά τό φῶς καί τά χρώματα;
Καί οἱ Ἀπόστολοι ἦταν ἂνθρωποι σάν ἑμᾶς. Βέβαια, πρίν τήν Πεντηκοστή.
Ἐκείνη τήν ἡμέρα, δηλαδή τήν Πεντηκοστή, τί ἒγινε ἀδελφοί μου; Ἐκείνη τήν ἡμέρα, τό Πνεῦμα τό Ἃγιον κατέβηκε στούς ἒνδεκα Ἀποστόλους καί σάν πύρινες γλῶσσες στάθηκε πάνω στό κεφάλι τους. Ἡ προσωπικότητά τους τότε, ἂλλαξε ἀδελφοί μου, καί ἀπό δειλοί ἒγιναν ἀτρόμητοι. Ἀπό ἀδύνατοι ἒγιναν παντοδύναμοι. Ἀπό ἀγράμματοι ψαράδες ἒγιναν πάνσοφοι.
Τό εἲπαμε καί πιό πρίν. Δέν μποροῦμε νά περιγράψουμε ἐκεῖνο πού δέν βλέπουμε, δέν μποροῦμε νά καταλάβουμε ἐκεῖνο πού δέν τό νοιώθουμε.
Ὁ χοϊκός ἂνθρωπος μοιάζει μέ τυφλοπόντικα, μπροστά στόν Ἃγιο πού εἶναι γεμᾶτος ἀπό τίς δωρεές τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μπροστά στόν Ἃγιο, πού βλέπει καί ἀκούει τά παρελθόντα καί τά μέλλοντα, καί πού μπορεῖ νά ἐπέμβη καί νά κάνει ἀλλαγές τῶν μελλόντων νά συμβοῦν.
Γιατί ὁ τυφλός πού καί αὒριο θά χρειαζόταν κάποιον ὁδηγό, τώρα εἶναι ὁδηγός ἂλλου τυφλοῦ. Καί ὁ παράλυτος πού αὒριο θά χρειαζόταν κάποιον βοηθό, τώρα βοηθάει ἂλλους παράλυτους.
Τό Πνεῦμα τό Ἃγιο, ἀδελφοί μου, χαρίζει δωρεές ἀνεκτίμητες. «Οἱ ἐν σκότει καί σκιά θανάτου καθήμενοι», δέν βλέπουν Φῶς Μέγα ἀλλά δέχονται Φῶς Μέγα καί μετατρέπονται σέ Φῶς Μέγα καί μεταδίδουν αὐτό τό Φῶς καί στούς ἂλλους, σέ ὃλους ὃσους τούς πλησιάζουν μέ πίστη καί καλή θέληση.
Ἒντρομοι οἱ ἒνδεκα μαθητές, ἀπό τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων, μετά τήν Σταύρωση τοῦ Κυρίου, εἶχαν κλειστεῖ στό ὑπερῶο, σάν νά ἒλεγαν: «δέν ξέρουμε τόν Ἂνθρωπο, μή μᾶς ψάχνετε δέν ὑπάρχουμε», καί νά, μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Παράκλητου, σάν λιοντάρια βγαίνουν καί μιλοῦν γιά τόν «Ἂνθρωπο», καί γιά τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ἡ ζωή τους καί ὁ ρόλος πού ἒπρεπε νά παίξουν δέν ἦταν εὒκολος. Δοκίμαζαν θλίψεις πού θά ἒπρεπε νά τούς ἒχουν συνθλίψει, ἀλλ' ὃμως τούς βλέπουμε νά ἀντέχουν. Πόσους κινδύνους δέν γνώρισαν καί ὃμως ἒμειναν ἀβλαβεῖς. Οἱ Ἰουδαῖοι προσπάθησαν νά τούς ἐξαφανίσουν ἀλλά μᾶλλον αὐτοί ἒμειναν καί μένουν ἒξω τοῦ Νυμφῶνος. Οἱ εἰδωλολάτρες θέλησαν νά τούς ξεκάνουν ἀλλά οἱ περισσότεροι τελικά δέχθηκαν τήν ἀληθινή θρησκεία καί προσκύνησαν τόν μόνο ἀληθινό Κύριό μας καί Θεό μας.
Τό Πνεῦμα τό Ἃγιον εἶναι ὁ λεγόμενος Παράκλητος διότι μᾶς προστατεύει καί μᾶς ἐνισχύει στό ἒργο μας ὃταν Τόν ὑπηρετοῦμε, τόσο γιά νά βγοῦμε ἐμεῖς ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας, ὃσο καί στήν προσπάθειά μας γιά νά βγάλουμε ἂλλους. Βαστάζει τίς ἀδυναμίες μας καί τίς ἀσθένειές μας, ὃταν τόν ἐπικαλούμαστε μέ πίστη. Εἶναι τό «Πνεῦμα Βουλῆς καί Ἰσχύος» ὃπως τό βρίσκουμε στήν Παλαιά Διαθήκη.
Ἡ Δύναμή Του εἶναι ἀπεριόριστη καί ἀκατανίκητη. Αὐτήν ἒλαβαν οἱ Ἃγιοι Ἀπόστολοι μας τήν ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς. Μέ αὐτό τό Πνεῦμα τόλμησαν νά μιλήσουν τόσο σέ καταγώγια ἠθικῆς σαπίλας ὃσο καί σέ ἀνάκτορα τρομερῶν καί διεφθαρμένων αὐτοκρατόρων.
Αὐτόν τόν Παράκλητο ἀδελφοί μου, πού τόν ἒχουμε βοηθό μας ἀπό τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μας ἂς μήν τό στενοχωροῦμε μέ τά ἒργα μας ἀλλά νά τοῦ ἐπιτρέπουμε νά μᾶς ὁδηγεῖ στόν δρόμο τῆς ἀρετῆς καί τῆς τελειώσεως. Ἀμήν.