Ὃλοι οἱ λαοί, ἀδελφοί μου, περίμεναν τήν ἒλευση κάποιου Σωτῆρα. Ὃλοι οἱ Προφῆτες μιλοῦσαν γιά τόν ἐρχομό Του. Ὁ Προφήτης Ἡσαΐας μᾶς μιλοῦσε γιά τόν ἐρχομό Του, ὁκτακόσια περίπου χρόνια νωρίτερα. Τόν εἶχε «δεῖ» καί ὀμολογοῦσε: «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὢμου αὐτοῦ, καί καλεῖται τό ὂνομα αὐτοῦ, μεγάλης βουλῆς ἂγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἂρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος...»
Ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει: «Τίς Θεός Μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν». Καί «Μέγας εἶ Σύ Κύριε καί θαυμαστά τά ἒργα Σου...».
Καί νά, ἀδελφοί μου, ὁ Θεός, ὁ ἀόρατος καί ἀκατάληπτος, τώρα γίνεται κατανοητός, ὁρατός, ἀπτός... Γίνεται ἂνθρωπος, γίνεται ἓνα μωρό παιδί. Ἒρχεται κρυφά ἀπό τόν κόσμο, στόν γήϊνο κόσμο μας. Πιό ταπεινά καί ἀπό τόν πιό ἀσήμαντο ἂνθρωπο. Μέσα σέ μιά σπηλιά ὂχι ἀκατοίκητη, ἂν καί ἦταν ἀκατοίκητη ἀπό ἀνθρώπους. Μέσα σέ μιά φάτνη ἀλόγων ζώων. Οἱ ποιμένες, μόνο, Τόν ἀντιλήφθηκαν καί βέβαια, τώρα, δέν μποροῦσε νά ἀποφύγει τά βλέμματα τῶν ἀγγέλων οἱ ὁποῖοι, πάνω ἀπό τήν σπηλιά, τόν χαιρετοῦσαν μέ τόν ὑπέροχο ὓμνο τους: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία».
Ὁ Ἁγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, προσθέτει πολύ κατανυκτικά: «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε. Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε». Ὃσες φορές καί ἂν ἀκούσουμε τούς ὓμνους αὐτούς ἀδελφοί μου, δέν τούς χορταίνουμε. Μᾶς ἀνεβάζουν σέ ἂλλες σφαῖρες, σέ ἂλλους οὐρανούς. Κατέβηκε ὁ Χριστός στή γῆ, κι' ἐμεῖς ἀνεβήκαμε ψηλά στόν οὐρανό.
«Καί ἐπί γῆς εἰρήνη.» Ὂχι ἀνθρώπινη εἰρήνη, ἀδελφοί μου. Θεϊκή εἰρήνη. Εἰρήνη Χριστοῦ. Ἡ ἀνθρωπότης δέν θά ἒχει ποτέ εἰρήνη γήϊνη, κοσμική. Σήμερα τό βλέπουμε καλλίτερα ἀπό κάθε ἂλλη φορά ὃτι, ὃταν ὁ ἂνθρωπος κυβερνᾶ καί ἐξουσιάζει χωρίς Θεό, θά πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο. Ὁ ἂνθρωπος πού διώχνει τόν Θεό, δέν τόν διώχνει γιά νά κάνει τό καλό ἀλλά τό κακό.
Χωρίς Θεό, ἀδελφοί μου, ὃλα ἐπιτρέπονται. Δέν ὑπάρχει ἒλεγχος συνειδήσεως. Ἡ συνείδησις εἶναι θεϊκή. Δέν μᾶς τήν ἒδωσε ὁ Θεός γιά νά μᾶς περιορίσει τήν ἐλευθερία μας. Μᾶς τήν ἒδωσε γιά νά βλέπουμε πού βαδίζουμε, καί νά μήν σκοντάφτουμε στίς πέτρες καί νά μήν πέφτουμε σέ λάκκους καί σέ λάσπες.
Στόν πόλεμο θέλω ἐλευθερία γιά νά σκοτώνω τούς ἐχθρούς ἢ τούς συντρόφους μου; Θέλω ἐλευθερία γιά νά βάζω τά γκόλ στήν ὀμάδα μου ἢ στήν ἀντίπαλη ὀμάδα; Θέλω ἐλευθερία γιά νά μήν πληρώνω αὐτούς πού ἐργάζονται στό γραφεῖο μου ἢ στό ἐργοστάσιό μου; Θέλω ἐλευθερία γιά νά διπλασιάζω καί τετραπλασιάζω τούς φόρους;
Δέν μπορῶ νά ἒχω ἑσωτερική εἰρήνη, ἂν δέν κάνω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δέν ἒχω τήν ἒγκριση τῆς συνείδησής μου. Σίγουρα θά ἒχω ἀναποδιές καί ἀρρώστιες. Βέβαια, δέν ξέρω καί τήν ὣρα πού θά μοῦ ποῦν: «Σήμερα πρέπει νά παραδώσεις τήν ψυχή σου. Ποῦ εἶναι τό καντηλάκι σου πού πρέπει νά καίει;»
«Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε». «Ἂνω σχῶμεν τάς καρδίας». Μέ τόν Χριστό στήν καρδιά μας δέν χάνουμε ποτέ τήν ἑσωτερική εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μας. Κι' ἂν μᾶς κλέβουν κι' ἂν μᾶς ἀδικοῦν, «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε.» «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς» μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος.
Ἂν δέν νοιώθουμε τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ μέσα μας εἶναι γιατί δέν ἐπιτρέψαμε ἀκόμα νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός μέσα μας. Ἐγώ, ἀδελφοί μου, τό ἀναγνωρίζω αὐτό γιά τόν ἑαυτό μου. Δέν θέλησα νά ἒχω ὁδηγό στήν ζωή μου τόν Χριστό. Δέν ἀποφάσισα νά ξερριζώσω τόν παλαιό ἂνθρωπο, καί νά κάνω νέα ἀρχή στήν ζωή μου.
Ὁ Ἂρχων τῆς Εἰρήνης μᾶς λέει: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν. Εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν. Οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, Ἐγώ δίδωμι ὑμῖν. Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία μηδέ δειλιάτω».
Ἂς ἐπιτρέψουμε, ἀδελφοί μου, αὐτά τά Χριστούγεννα στόν Χριστό νά γεννηθεῖ στίς καρδιές μας. Αὐτά τά Χριστούγεννα ἄς βρεῖ ὁ Χριστός τήν καρδιά μου σάν μιά φάτνη ἀλόγων ζώων καί ἄς τήν προτιμήσει. Γιατί ἂν τήν βρεῖ πάλι σάν μιά ζούγκλα ἂγριων ζώων, τότε θά τήν προσπεράσει.
Δῶσε Κύριε νά μπορέσουμε νά ποῦμε: «Καλῶς ἦλθες Χριστέ στόν κόσμο μας, καλῶς ἦλθες στήν ζωή μας. Μεῖνε στήν καρδιά μας καί κυβέρνησέ την». Ἀμήν.