Ἀνάστασις ἡ «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων»
«Χριστός ἀνέστη», ἀδελφοί μου. Χαρούμενη και θριαμβευτική ἀκούγεται ἡ φωνή ὃλων τῶν Χριστιανῶν στίς Ἐκκλησίες στούς δρόμους στά σπίτια, παντοῦ.
Ὁ Χριστός μας ἀδελφοί μου, ὑπέστη γιά χάρη μας, τόν ἀτιμωτικώτατον καί βασανιστικώτατον θάνατον, διά τοῦ σταυροῦ.
«Ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται καί ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται», μᾶς εἶπε ὁ Χριστός μας. Ξέρει τούς θεϊκούς Νόμους, ἀφοῦ Αὐτός μέ ὃλη Του τήν Πανσοφία καί τούς ἒφτιαξε καί τούς ἒθεσε σέ ἐφαρμογή δίνοντάς τους καί τήν ἀνάλογη ἐξουσία.
Καθώς, ἀδελφοί μου, εἶναι καί ὁ Διδάσκαλός μας, μᾶς δείχνει στήν πράξη, τήν ἂκρα ταπείνωση ἀφ'ἑνός, διά τοῦ Σταυροῦ, καί ἀφ' ἑτέρου τήν ἐξύψωση στούς οὐρανούς μέ τήν Ἀνάστασή Του καί τήν Ἀνάληψή Του στά Δεξιά τοῦ Πατρός.
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί μου, καί μόνον Αὐτός θά μποροῦσε ἀπό μόνος Του καί ἐκ νεκρῶν νά ἀναστηθῆ. Μέ τό μέγα αὐτό θαῦμα, ἀσχολεῖται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Α Κορ 15). «Νυνί δέ, Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
Χριστός Ἀνέστη, ἀδελφοί μου. Εὐαγγελιζόμαστε τήν Ἀνάστασίν Του. Χαιρόμαστε διότι «οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι Αὐτόν ὑπ' αὐτοῦ» (τοῦ θανάτου). (πραξ. β΄ 24). Χαιρόμαστε διότι, «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Χαιρόμαστε διότι, γνωστοί συγγενεῖς καί φίλοι, δέν χάθηκαν ἀπό τά μάτια μας, μιά γιά πάντα. Θά εἴμαστε καί πάλι μαζί, καί μάλιστα ἀναστημένοι, ζωντανοί, ἀθάνατοι.
Στήν Παλαιά Διαθήκη καί στό κστ΄ 19 τοῦ Ἡσ. διαβάζουμε: «Ἀναστήσονται οἱ νεκροί καί ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις». Μέ τά προφητικά του μάτια, ἀδελφοί μου, εἶδε τήν «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων». Ὅλοι οἱ Προφῆτες μᾶς μιλᾶνε γιά τόν Χριστό, καί ἐν συντομίᾳ, ἡ Παλαιά Διαθήκη, μᾶς λέει: «Ἔρχεται», ἐνῶ ἡ Καινή μᾶς λέει: «Ἦρθε».
Βρίσκουμε, ἀκόμα στούς Β΄ Μακ. ζ΄ 9, «Σύ μέν, ἀλιτήριε, μᾶς στερεῖς ἀπό τήν πρόσκαιρο ζωή, ὁ Βασιλεύς ὅμως τοῦ κόσμου (τοῦ σύμπαντος κόσμου), θά μᾶς ἀναστήση στήν αἰώνιον ζωήν, ἐφ' ὄσον ἐμεῖς πεθαίνουμε πιστοί στούς Νόμους Του». Αὐτά εἶναι τά λόγια ἑνός τῶν ἑπτά Μακκαβαίων κατά τήν ὥρα τοῦ μαρτυρίου τους ἀπό τόν Ἀντίοχο.
Τώρα δέν ἀναμένουμε, ἀδελφοί μου, τήν «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων», διότι ἡ «ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο».
Ὁ θεῖος Παῦλος στά Ἱεροσόλυμα, ἐνώπιον τοῦ Φιλίκου λέει: «ἐλπίζω, ὄπως ἐλπίζουν καί οἱ κατήγοροί μου Ἰουδαῖοι, στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, δικαίων καί ἀδίκων». Πράξ. κδ΄ 15. καί πάρα κάτω: «ἐγώ δικάζομαι σήμερα ἀπό σᾶς διότι πιστεύω στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν».
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, πάλι, ἀδελφοί μου, μᾶς παρέδωσαν μέσα στό σύμβολο τῆς πίστεως ὄτι: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν». Ποιός δέν ἔχει χάσει ἕνα προσφιλές πρόσωπο, ἕνα ἀγαπητό πρόσωπο; Ἀλλά καί ποιός, πιστός, δέν ἔχει νοιώσει ἀνακούφιση ὅταν λέει «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν»; Σέ ἔχασα ἀγαπημένε μου ἤ ἀγαπημένη μου, ἀλλά προσωρινά. Θά βρεθοῦμε καί πάλι γιά νά μείνουμε γιά πάντα μαζί σέ μιά πολύ καλλίτερη ζωή, χωρίς πόνους καί χωρίς βάσανα, εὐτυχισμένη ζωή καί ἀτελείωτη.
Ὁ θεῖος Χρυσόστομος μᾶς φωνάζει: «Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος». Μόνο νά προσπαθοῦμε ἀδελφοί μου, νά ἀποφεύγουμε τά παραπτώματα, δηλαδή τίς ἁμαρτίες πού φέρνουν τόν ψυχικό θάνατο, ἀφοῦ: «ὁ Θεός ὄντας ἡμᾶς νεκρούς τοῖς παραπτώμασι συνεζωοποίησε τῷ Χριστῷ ... καί συνήγειρε καί συνεκάθισεν ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ». (Ἐφεσ. β΄ 5-6).
Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.
Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί μου.
Ἀληθῶς ἀνέστη!