Ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται στό ἅγιον ποτήριον γιά νά κοινωνήσω μαζί Του. Ἀλλοιῶς ὅμως, τίθεται στό ἅγιον ποτήριον καί ἀλλοιῶς στό σῶμα μου καί στήν ψυχή μου. Διά τῶν Μυστηρίων «οἷς ζωοῦται καί θεοῦται πᾶς...» Τό ἅγιον ποτήριον φυλάττει τόν Ἰησοῦν, ἀλλά δέν Τόν γνωρίζει. Τό ἅγιον ποτήριον μένει ἀμετάβλητον.
Δέν συμβαίνει ὅμως τό ἴδιον καί εἰς ἐμέ. Ὁ Ἰησοῦς ξέρει ὅτι τόν γνωρίζω. Ὁ Ἰησοῦς ξέρει ὅτι τόν περιμένω. Ὁ Ἰησοῦς ξέρει ὅτι Τόν ἀγαπῶ.
Ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται σέ μένα, ὅπως ἔρχεται στήν ἀγαπημένη του οἰκογένεια:
Ὁ πατέρας πού τόν περιμένουν τά παιδιά του.
Ὁ φίλος πού ἀκτινοβολεῖ πάντοτε τήν γλυκιά τήν ἐλκυστική, τήν ἤρεμη χαρά.
Ὁ εὐεργέτης πού ἔρχεται μέ τά χέρια γεμᾶτα ἀπό δῶρα καί τήν καρδιά γεμάτη ἀπό ἀγάπη, ὁ εὐεργέτης πού προσφέρει καί προσφέρεται διά θυσίας.
Ἔρχεται ὁ Θεός ὁ Πανάγαθος, ὁ Παντοδύναμος, ὁ πολυεύσπλαγχνος, νά κατοικήσει στήν ψυχή μου καί νά τήν κάνει «πηγήν ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον».
Ἕνας ἅγιος εἶπε: «Τό βλέμμα τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐντός μου διά νά παρακινῇ καί νά συγκινῇ τήν καρδίαν μου καί νά ἀποτινάσσῃ τήν ραθυμίαν μου. Τά αὐτιά Του, διά νά ἀνοίγουν εἰς ὅλας τάς προσευχάς καί τάς δεήσεις μου καί νά ἀκούουν μέ προθυμίαν ὅλας τάς θλίψεις καί τάς κραυγάς τῆς ἀγωνίας μου. Τά χείλη Του, διά νά χύνουν εἰς τήν ψυχήν μου τά λόγια τῆς ζωῆς, τοῦ φωτός καί τῆς παρηγορίας.
Τό Πνεῦμα Του διά νά φωτίζῃ τό ἰδικόν μου καί νά διαλύῃ εἰς αὐτό τά σκότη τῆς πλάνης καί τῆς ἀμφιβολίας καί νά τό γεμίζῃ ἀπλό οὐράνιον φῶς.
Ἡ θέλησίς Του διά νά ἀνορθώνῃ τήν ἰδικήν μου, νά τήν μεταβάλλῃ, νά τήν προσκολλᾷ εἰς τό ἀγαθόν καί εἰς τήν ἀρετήν.
Ἡ ἀγαθότης Του διά νά ξεχύνεται καί νά μεταδίδεται, νά χύνεται σάν ποταμός εἰς τήν ψυχήν μου, εἰς τήν ζωήν μου και δι'ἐμοῦ νά δίδεται εἰς τούς ἄλλους.»
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀδελφοί μου, εἶναι μέσα μας, ἀλλά πόσο συνειδητά Τόν αἰσθανόμαστε καί κάνουμε τό θέλημά Του; Μέ τίς εὐχές τοῦ ἁγίου αὐτοῦ, ἄς πλησιάσουμε στό ὕψος τῆς συνειδήσεώς του. Νά λέμε μαζί μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο: «Ζῶ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός». Ἀμήν.