Ὅλοι οἱ Χριστιανοί, ἀδελφοί μου, ἀναγνωρίζουμε σάν μέγιστο γεγονός, στήν παγκόσμια ἱστορία, τήν γέννηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ γιά χάρη ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Γι' αὐτό καί τήν γιορτάζουμε κάθε χρόνο μέ μεγάλη χαρά, μικροί καί μεγάλοι.
Κοσμοϊστορικό γεγονός ἐκείνη τήν κοσμοϊστορική νύκτα. Ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ἔγινε ἄνθρωπος ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Βρέφος στήν ἀγκαλιά τῆς μητέρας Του γιά νά ἀκολουθήσει τήν πορεία τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος, καί νά γίνει τέλειος ἄνθρωπος.
Τό γεγονός, ἀδελφοί μου, «ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν Σωτήρ», τό εὐαγγελίσθηκαν πρῶτοι καί μόνοι αὐτοί, οἱ ποιμένες. Σύμφωνα μέ τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ (Β 8-14):
«Καί ποιμένες ἦσαν ἐν τῇ χώρᾳ...φυλάσσοντες ἐπί τήν ποίμνην αὐτῶν. Καί ἰδού ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καί δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς...καί εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος: Μή φοβεῖσθε, ἰδού γάρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ....καί στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τόν Θεόν καί λεγόντων: δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.»
Τό κατάλυμα, ἀδελφοί μου, ἦταν γεμᾶτο κόσμο. Κανείς ἀπό αὐτούς δέν ἔδωσε τήν θέση του, ὥστε νά μήν γεννηθεῖ ὁ Χριστός στό σταῦλο. Ἡ Παλαιστίνη εἶχε πολλούς σοφούς καί νομοδιδασκάλους, εἶχε πλούσιους καί βασιλιάδες, εἶχε ἀρχιερεῖς καί πρεσβυτέρους, ἀλλά ὁ ἄγγελος δέν πῆγε σ' αὐτούς. Δέν ἦταν ἄξιοι τοῦ εὐαγγελισμοῦ. Δέν εἶχαν πνεῦμα ἀναγεννήσεως, ἦταν σπουδαῖοι, κατά τήν γνώμη τους, βέβαια. Ἄνθρωποι χωρίς ταπείνωση, μέ πολύ ἐγωϊσμό. Δέν πρέπει νά ἔχουμε τέτοια γνώμη γιά τόν ἑαυτό μας, ἀδελφοί μου. Πρέπει νά ἔχουμε πάντα στό νοῦ μας ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε ἴσοι. Καί ὅτι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ εἴμαστε μικροί, ἐλάχιστοι, εἴμαστε τίποτα, εἴμαστε μηδενικά. Γι' αὐτό οἱ ποιμένες ἀξιώθηκαν τοῦ εὐαγγελισμοῦ. Ἦταν ταπεινοί ἄνθρωποι καί εὐσεβεῖς. Δέν ἐπιζητοῦσαν θέσεις καί ἀξιώματα. Ζητοῦσαν τόν Ἄρτον τόν Ἐπιούσιον καί τόν ἔλαβαν μέ τό παραπάνω. Βρῆκαν τήν Πηγή, τοῦ Ἄρτου τοῦ Ἐπιούσιου.
Γιά 'μᾶς μπορεῖ νά ἦταν βρώμικοι καί ρακένδυτοι. Γιά τόν Θεό ἦταν μεγάλοι καί ἄξιοι τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν τούς εἶχε ἐπηρεάσει ἡ φιλαρχία καί φιλαργυρία πού δυστυχῶς συναντᾶμε συχνά στίς πόλεις ὅλων τῶν ἐποχῶν. Ἁπλοί ἄνθρωποι, ἀνεπιτήδευτοι, χωρίς τόν σκεπτικισμό πού διαφθείρει τό μυαλό μας.
Ἡ μόρφωση, ἀδελφοί μου, μᾶς ρίχνει πολλές φορές στήν πλάνη ὅτι κάτι εἴμαστε. Μπορεῖ νά ἔχουμε ἕνα, δύο, τρία πτυχία πανεπιστημίου. Ἀσφαλῶς εἶναι δύναμη, εἶναι γνώση, εἶναι ἱκανότητα. Ἕνας σώφρων θά ἀναγνώριζε ὅτι χωρίς τόν Θεό δέν θά εἶχε τίποτα ἀπό αὐτά. «Ἂνευ Ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν».
Μέσα στίς τόσες γνώσεις τους, ἔπρεπε νά ἤξεραν, ὅτι οἱ ἁπλοί ψαράδες, (οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ), εἶδαν καί ἄκουσαν τόσα, πού ἄν κάποιος μποροῦσε νά τά γράψει, «τά βιβλία αὐτά, δέν θά χωροῦσαν σέ ὅλες τίς βιβλιοθῆκες τοῦ κόσμου».
Νά γιατί ὁ ταπεινός εἶναι ἀνώτερος στά μάτια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὑπερήφανο. Νά γιατί ὁ Θεός στόν ταπεινό δίνει τήν Χάρη Του, ἐνῶ στόν ὑπερήφανο ἀντιτάσσεται. Νά γιατί «ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης Αὐτοῦ καί ἐποίησέ μοι μεγαλεία ὁ Δυνατός». Ἐπίσης διαβάζουμε (στό Ἡσ. 66-2) «'Επί τίνα ἐπιβλέψω, ἀλλ' ἤ ἐπί τόν ταπεινόν καί ἡσύχιον καί τρέμοντα τούς λόγους Μου;».
Ἡ καλή διάθεση τῶν ποιμένων φαίνεται καί ἀπό τό ὅτι ἀμέσως ἐδέχθησαν τόν λόγο τοῦ ἀγγέλου καί «εἶπον πρός ἀλλήλους, διέλθομεν δή ἕως Βηθλεέμ καί ἴδωμεν τό ρῆμα τοῦτο τό γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν. Καί ἦλθον σπεύσαντες, καί ἀνεῦρον τήν τε Μαριάμ καί τόν Ἰωσήφ καί τό βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ.» Λουκᾶ Β 15-16
Τόν Χριστό, ἀδελφοί μου, δέν θά τόν δοῦμε ἐξωτερικά, στά σπίτια καί στούς δρόμους τούς μεγάλους. Αὐτές οἱ εἰκόνες εἶναι κυρίως γιά τά παιδιά. Μαθαίνουν καί ζοῦν τά γεγονότα ἐξωτερικά, ὑλικά, γήϊνα.
Ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἄς ζήσουμε μέ τήν ταπείνωσή μας τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ μας, μέσα μας, κάνοντας τήν καρδιά μας φάτνη κατάλληλη γιά νά γεννηθεῖ ὁ μικρός Χριστός.
Καί τότε θά ἔχουμε ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ. Ἀμήν.